HALLO HOLLAND

Zaterdag 26 Mei was dus de vreugdevolle dag! We stonden om 5 uur op, pakten ons bedje op en wandelden naar beneden, naar een grote binnenplaats, waar we groepsgewijs om onzen groepsleider gingen staan. Vandaar werden we om 6 uur op auto’s geladen en naar de trein gebracht.
We gingen langs Niederlahnstein om door Koblenz aan de andere zijde van de Rijn te komen. Koblenz passeerden we en nu zagen we pas, dat de ganse stad verwoest was door de vele bommen en granaten. Alles lag in puin.
We reden over een door de Amerikanen aangelegde noodbrug en waren 10 minuren later bij het station Koblenz. Een lange sliert goederenwagens stonden al gereed om ons te ontvangen. We hadden allen een groepsnummer, zodat we niet behoefden te zoeken, omdat op elke wagon een groepsnummer stond. Wij behoorden b.v. bij groep 94, dus wagon 94 werd opgezocht en we stapten met 30 man in. We hadden dus ruimte genoeg.
De trein zou 10 uur vertrekken, maar het werd ’s middags 2 uur voor hij zich in beweging zette en Koblenz verliet. We hadden de zijdeuren aan beide kanten open en hadden een mooi uitzicht. De wagens waren versierd met groene takken; het was mooi weer en er heerste een prachtstemming. Wat een hemelsbreed verschil met 5 maanden geleden! Toen “mochten” we ook een treinreisje maken, maar we gingen steeds verder van huis; nu hadden we een heerlijk treinreisje en gaan naar Holland! Naar huis!
Sommigen hadden met krijt opschriften op hun wagen geschreven als deze: “weg met de Moffen” en: “de hond is dood”, “we gaan naar Holland, vervloekt zij het ganse Moffenland” enz.
In de Rijn, die we volgden tot Bonn, lagen veel gezonken schepen en alle bruggen, die eens over de Rijn lagen, waren kapot. Hier was zwaar gevochten en de wegen lagen bezaaid met kapot geschoten Duitse auto’s. Alle steden en dorpen, die we passeerden, waren grotendeels verwoest. De vele kuilen naast de spoorlijn getuigden nog van de zware bommen, die daar gevallen waren.
We passeerden: Andernach, Kronenberg, Brohl en Seinzig. Hier zagen we een buitengewoon groot kamp, vol met Duitse krijgsgevangenen. Verder kwamen we langs Remagen, Oberwinter, Rolandeck, Mehlemm, Bad Godesberg, Bonn. Te Bonn hadden we een oponthoud van ruim 5 uren. Het viel ons tegen, dat het niet vlugger ging. De trein reed ook erg langzaam en nu dit oponthoud er nog bij! We zouden die dag niet ver komen.
Eindelijk, om half 10, vertrokken we uit Bonn en gingen de nacht in. We passeerden Duisdorf en toen werd het te donker om te zien waar we voorbij kwamen. Het was regenachtig en het werd koud. Dus sloten we de deuren en probeerden wat te slapen. Het gelukte aan enkelen wat te slapen; de meesten echter bleven staan hangen en gluurden door een kier van de deur en probeerden nog wat van de vele puinhopen te zien.
27 Mei. Zondagmorgen 5 uur stonden we allen weer voor de geopende deuren en passeerden juist de puinhopen van de stad Aken. Hier was de ganse stad één puinhoop! Zes uur passeerden we Bochholz en half 7 Simpelveld. Dat was het eerste Hollandse grensstation!
Hoera, we zijn in Holland !
“Ik hou van Holland,
Landje aan de Zuiderzee”enz.
We zongen het met hart en ziel, uit volle borst. Holland ! wat gevoelden we ons dankbaar, dat we Holland weer zagen !
De bevolking van het plaatsje was al vroeg op en juichte ons toe. Zij waren al net zo blij als wij ! Ik hou van Holland !
We reden steeds verder en passeerden Valkenburg. Wat een pracht omgeving ! Om half 3 stoomden we het station van Maastricht binnen en werden welkom geheten door de leider van de Repatrieringsdienst te Maastricht.