WEER BOMMEN

De paasdagen waren voorbij en we moesten dus weer aan het werk. Zo stonden we dus op die nooit te vergeten Dinsdag 3 April ’s morgens 4 uur op en trokken naar Nordhausen. Het regende tot ongeveer 11 uur en we zaten in de schaftkeet gezellig bijeen. We maakten de kachel aan, roosterden wat brood en wensten, dat het maar bleef regenen tot half vijf, dan konden we naar onze barak.
Elf uur werd het droog. Het bleef wel zwaarbewolkt, maar we konden toch werken.
Tot nog toe was het rustig gebleven. Wel hadden we de vorige avond dikwijls alarm gehad en veel vliegtuigen zien overkomen. “Maar…”, zei Ab van Welie “het is nog geen avond”. Dat zei hij die dag zeker wel 4 keer ! En hij had gelijk! Eer het avond was, zouden we nog wat beleven.
Plotseling, even vier uur, daar kwam het: ineens groot alarm! Een ogenblik daarna; de eerste bommen op de stad Nordhausen. Het ronkte oorverdovend en er schenen ontzettend veel vliegtuigen te zijn, want het duurde ruim een uur voor de lucht weer schoon was. Het eerste toestel smeet brandbommen naar beneden; we zagen de rode lichtkogels uiteenspatten. Vlug zochten we dekking in de aangebrachte schuilputten en achter de grinthopen. Ons werk was wel ruim 3 Km. verwijderd van Nordhausen, maar juist die kant werd ook zwaar gebombardeerd. Het grote Lager werd in puin gegooid en de stad Nordhausen zwaar geteisterd. Het duurde bijna een uur en het regende onophoudelijk bommen. Zware voltreffers vielen plotseling ook vlak bij onze schuilputten. Een vreselijk moment, waarin 3 onzer dorpsgenoten het leven lieten: L. Knöps, J. de Geus en Willem Melissant. A. Markwat werd zwaar verwond en werd gevonden en geholpen door R. Albregts en M. v. d. Wende uit Middelharnis, die ook onze 3 vrienden geborgen hebben. De jongens die dat bombardement meemaakten en met de schrik vrij kwamen, zijn ’s avonds nog gaan lopen naar Wallhausen, 30 km. Op van de doorgestane angst en doodvermoeid kwamen ze ’s nachts “thuis”.
A. Markwat was zwaar in de rug gewond. Hij werd in het Lager te Bielen—een klein dorp, 3 km. van Nordhausen—gebracht.
De andere morgen zouden ook de 3 slachtoffers naar Bielen gebracht worden maar een tweede bombardement, dat nog zwaarder was dan dat van de avond tevoren belemmerde dat. R. Albregts en M. v. d. Wende, die die nacht bij Markwat in Bielen gebleven waren, zouden de jongens begraven, doch zaten weer midden in de zware bommenregen. De andere dag echter zijn de doden netjes begraven tussen Bielen en Nordhausen op de algemene begraafplaats.
Rust zacht, vrienden, we vergeten jullie nooit!
Het waren zware ogenblikken voor ons en de schrik zat er van nu af aan wel terdege in. Als we vroeger alarm hadden waren we nooit bang en gingen ’s avonds gewoon slapen, zelfs bij groot alarm, maar na dit te hebben meegemaakt waren we wel banger geworden en bij het eerste alarm verlieten velen de barak en gingen de bergen in, wat wel het verstandigste was. Ons Lager lag vlak aan de Bahn en kon ook wel eens beschoten worden. We zaten de laatste week voor de bevrijding nog veel in angst, want onze bevrijders waren wel op komst, maar we waren bang voor de Duitsers! Wat zouden zij met ons doen?