Familie Forster bezoekt G-O

Wat zich afspeelde

In de vroege avond van 3 april 1943 vertrekken vanaf het vliegveld bij Linton-on-Ouse in het noorden van Engeland, twaalf Halifax bommenwerpers van 78 Squadron. Zij maken deel uit van een veel grotere strijdmacht van 338 zware bommenwerpers die de stad Essen in het Ruhrgebied moeten gaan bombarderen. In een van die Halifax-bommenwerpers zit de dan nog maar net 21-jarige Thomas Noble Forster achter het roer. De uit Ierland afkomstige vliegenier is op dat moment alweer bezig aan zijn zestiende missie en mag dus zeker een ervaren piloot genoemd worden. Ondanks het feit dat de weersvooruitzichten voor deze nacht niet bijzonder goed te noemen zijn, leveren de viermotorige reuzen hun dodelijke lading redelijk precies af op Essen. Het gevaarlijkste deel van de missie zit erop en Tom zet koers richting thuisbasis via de opgegeven route Essen -> Holten -> Egmond -> Linton-on-Ouse. Echter: boven Nederlands grondgebied gaat bakboordmotor nummer 1 sputteren en begint het toestel hoogte te verliezen. Boordwerktuigkundige Hodgson probeert uit alle macht uit te vinden wat het probleem is. Ondertussen moet de piloot de zoeklichtstralen zien te ontwijken die het toestel proberen te ‘vangen’, zodat daarna het luchtafweergeschut het karwei kan afmaken. Inmiddels is het vliegtuig in nood het Nederlandse kustgebied genaderd, maar bevindt zich dan ook nog maar op circa drie kilometer hoogte. Tot overmaat van ramp kan een van de stuurboordmotoren de extra werklast niet meer aan, begeeft het met een luide knal en vliegt het in brand. Hodgson schreeuwt naar Tom dat hij de ontstane vlammenzee niet onder controle krijgt. Er is geen redden meer aan, beseft ook de gezagvoerder en hij geeft het bevel aan de bemanning het toestel te verlaten. De radiotelegrafist Eric Drury reikt Tom zijn parachute aan, maar die is te druk bezig om het toestel in de lucht te houden en legt deze naast zich neer. Eén voor één verlaten de bemanningsleden het toestel in nood, boordschutter Cal Wayte probeert nog contact te zoeken met de gezagvoerder voordat hij springt, Tom gebaart hem op te schieten en glimlacht even berustend, iets wat in zekere zin Cal geruststelt. Wat zich verder in de lucht afspeelt zal waarschijnlijk altijd een raadsel blijven… De zes bemanningsleden die in het duister een onbekend lot tegemoet zijn gesprongen, worden uiteindelijk allen krijgsgevangen genomen in het gebied Rotterdam, Delft, Den Haag en overleven de oorlog in gevangenschap. Van Tom wordt echter nooit meer wat gehoord…

73 jaar later

De familie Forster is jarenlang op zoek naar meer informatie over Tom. Diverse briefwisselingen met enkele bemanningsleden brengen echter geen nieuwe feiten aan het licht. Jaren verstrijken en de enige herinneringen aan Tom zijn wat foto’s, een aantal brieven, zijn medailles en de gedachte dat hij ergens om het leven is gekomen in de Noordzee. Een graf is er niet, enkel zijn naam staat vermeld op een paneel bij het Runnymede Memorial in Engeland, samen met nog ruim 20.000 Commonwealth-militairen die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn omgekomen en geen bekend graf hebben. Een goede 73 jaar na het fatale ongeval, zoekt een van de neven van Tom, Robert Forster, op het internet naar informatie over zijn oom. Hij komt hierbij op een website in Nederland terecht waar beschreven staat, dat de Halifax in het Haringvliet zou zijn gestort, nabij het dorpje Stad aan ‘t Haringvliet. Er wordt al snel contact gelegd met de stichting WO2GO in de hoop erachter te komen waar deze informatie vandaan komt. Helaas is er bij de stichting, die de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog op Goeree-Overflakkee documenteert, niet veel meer bekend dan wat Robert gevonden heeft. WO2GO weet echter wel meer aanvullende informatie te achterhalen over het voorval na contact te hebben gemaakt met familie van boordschutter Wayte en kennissen van Thornton die op die 4 april 1943 het vaste bemanningslid Baxter verving. Uitsluiting over het Haringvliet als crashlocatie levert het helaas niet op. Het is echter het enige houvast dat de familie heeft: een meer gerichte locatie waar ze nu afscheid kunnen nemen van hun oom Tom. En dat is ook meteen wat de familie Forster in gang zet: afreizen naar Goeree-Overflakkee!

Bezoek Stad aan ‘t Haringvliet

Op 12 oktober jl. ontvangt Dennis Notenboom namens stichting WO2GO, de familie Forster in Stad aan ‘t Haringvliet. Aan de pittoreske haven van het dorpje krijgt de Ierse familie korte uitleg over de geschiedenis van het dorp in de oorlog. Na deze kennismaking wordt de familie nog zeer hartelijk ontvangen door de heer Maas uit het dorp, die het gezelschap trakteert op een bakje koffie met overheerlijke zelfgebakken appeltaart. Uiteraard kan er bij een bezoek aan Goeree-Overflakkee niet voorbij worden gegaan aan het Streekmuseum in Sommelsdijk. De stichting heeft hier een eigen expositie: natuurlijk een uitgelezen kans om de gasten kennis te laten maken met de historie van het eiland. Na een drukke dag wordt er nog gezellig nagetafeld aan de haven in Middelharnis, waarbij halsreikend uitgekeken wordt naar de volgende dag. Een boottocht op het Haringvliet en ter hoogte van Stad een krans leggen ter nagedachtenis van hun oom.

Kranslegging

De volgende dag wacht Dennis de Rooij met zijn boot ‘Trendsetter’ de familie Forster op in de binnenhaven van Stellendam. Dennis zal de familie belangeloos varen naar de locatie die bij benadering in de archieven als crashlocatie is aangeduid. Het wordt geen rustig boottochtje, want er staat een gure oostenwind met een kracht 7, die zelfs op het Haringvliet voor een venijnige golfslag zorgt. De Ierse gasten blijken echter over een aantal stevige zeebenen te beschikken en al snel bereikt het gezelschap de locatie waar een krans zal worden gelegd. Er worden enkele gedichten voorgedragen en het ‘Abide with me’ (Blijf bij mij, Heer) wordt gezongen op zelf meegebrachte muziek.

Emoties overmannen vooral Thom Forster, vernoemd naar zijn oom en nog altijd wonend in het ouderlijk huis van oom Tom. Hij barst in tranen uit, waarna weinig mensen van het gezelschap het nog droog houden. Aan het einde van de kleine ceremonie wordt een krans in het Haringvliet ‘gelegd’, waarna alle familieleden nog een roos in het water werpen waaraan een foto van Tom zit bevestigd. Het levert een symbolisch plaatje op als de bloemen en de krans vredig met de stroming uit het zicht verdwijnen… ‘And in het morning and in the sun, we’ll remember them’, klinkt het uit de monden van de familie Forster als de motoren van de boot weer worden gestart en de terugtocht naar Stellendam wordt ingezet.

Een kort verslag van de kranslegging:

Herdenkingspaneel

Stichting WO2GO heeft bij het afscheid van de familie Forster een envelop met daarin een geldbedrag voor de stichting ontvangen. De familie wil dat het geld de stichting helpt om ook andere vliegeniers te herdenken, zoals de afgelopen dagen ook voor hun oom Tom is gedaan.

Bij het bestuur is het al snel een uitgemaakte zaak, dat dit bedrag besteed zal worden aan een herdenkingspaneeltje voor Tom Noble Forster. De mogelijkheid om het geschonken bedrag aan te vullen om over te gaan tot aanschaf van een dergelijk paneel doet zich al snel voor. De volgende dag wordt namelijk weer een filmavond georganiseerd, die inmiddels traditiegetrouw een volle zaal trekt. Toevalligerwijs betreft het onderwerp van de documentaire van deze avond, een vliegtuigberging van een Hampden-bommenwerper, waarbij nog twee stoffelijke overschotten worden geborgen. Een van die nog vermiste vliegeniers is ook een Ier met de naam Kehoe. Het tonen van deze film en het daarna vertelde verhaal over Tom en het bezoek van zijn familie op het eiland, roeren veel mensen. Het nog benodigde bedrag wordt op deze avond dan ook opgehaald door de prachtige giften van de bezoekers, waarvoor de stichting hen uiteraard zeer dankbaar is. Voorbereidingen zullen worden gemaakt voor de productie van het paneel en de daarbij behorende ceremonie in medio 2017.

Tom tijdens de opleiding voor piloot, voorste rij, derde van rechts.