Op 7 januari 1916 werd Leendert van der Groef jr. geboren in een kleine woning aan het Oost Voorgors in Middelharnis. Vader Leendert van der Groef sr. en moeder Pieternella van den Tol, beide oorspronkelijk afkomstig uit Nieuwe Tonge, waren daar gaan wonen vanwege seniors werk als controleur bij het goederenvervoer tussen Middelharnis en Hellevoetsluis op het havenhoofd van Middelharnis.

Er is niet veel bekend over de jeugd van Leendert, maar wel dat hij als 3-jarig jongetje al spelend nabij het ouderlijk huis te water was geraakt. Hij kon maar ternauwernood gered kon worden door het kordate optreden van een buurvrouw!

Op 30 september 1935 besloot Leen op 19-jarige leeftijd i.v.m. het sombere toekomstperspectief op Flakkee om een opleiding te volgen in het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger voor een periode van vijf jaar. In 1936 was het moment daar dat hij vertrok richting Nederlands-Indië.

Soerabaja
Leen was gestationeerd in Soerabaja in Nederlands-Indië. Hij bekleedde daar de rang van sergeant van de lucht- en kustartillerie in de funktie van kannonier der tweede klasse. Het was hier waar hij zijn vrouw Theodora van den Worm leerde kennen waarmee hij op 9 augustus 1939 in het huwelijk trad. Zij kregen twee zonen, Ruud Leendert en Philip Theodoor. De oudste zoon Ruud kwam helaas al jong te overlijden aan de gevolgen van malaria. Kort na de oorlog werd Leen gevangen genomen door de Jappen en met vele duizenden lotgenoten op transport gesteld naar Birma. Het schip waarop hij zich bevond werd onderweg door geallieerde vliegtuigen aangevallen en gebombardeerd, doch Leen overleefde dit.

De Dodenspoorweg
De Birma-spoorweg is de beruchte spoorweg tussen het toenmalige Birma (nu Myanmar) en Thailand. Deze verbinding werd in opdracht van de Japanse overheersers aangelegd door duizenden dwangarbeiders en krijgsgevangenen. Met recht noemt men de spoorlijn ook wel de ‘Dodenspoorweg’. Velen hebben dit niet overleefd waarvan Leen er helaas één was. Hij overleed op 26 september 1943, 2 maanden voordat de spoorweg gereed was, op de nog jonge leeftijd van 27 jaar aan de gevolgen van dysenterie.
In totaal heeft de spoorweg het leven van 80.000 tot 100.000 mensen gekost. Tijdens de aanleg stierven per dag gemiddeld 75 arbeiders. 15.000 Krijgsgevangenen stierven aan de gevolgen van uitputting, ziekte en ondervoeding. Onder hen 7.000 Britten, 4.500 Australiërs, 131 Amerikanen en bijna 3.000 Nederlanders. Ook vele Thaise, Birmaanse, Maleisische en Indonesische dwangarbeiders hebben de verschrikkelijke omstandigheden niet overleefd. Aanvankelijk werden de doden langs de spoorweg begraven. Later zijn zij (her)begraven op drie erevelden: Chungkai en Kanchanaburi in Thailand en Thanbyuzayat in Birma. Leendert van der Groef jr. is begraven op het ereveld Thanbyuzayat. Dit ligt bij het gelijknamige dorp, ongeveer 65 kilometer ten zuiden van Moulmein. Dit is in het grens-gebied van Myanmar en Thailand en is moeilijk bereikbaar.

De familie van der Groef
Het huis van de familie van der Groef aan het Oost Voorgors in Middelharnis lag precies in het zogeheten ‘Sperrgebiet’. Dit hield in dat ze van de ene op de andere dag te maken kregen met gedwongen inkwartiering van steeds minimaal twee Duitse militairen. Voor de familie met overduidelijke anti-nazi-sympathieën was dit natuurlijk geen nieuws waar men op zat te wachten! Leen sr. was niet de persoon die een blad voor zijn mond nam, zelfs niet in het bijzijn van Duitse militairen. Gelukkig bleken de ingekwartierde Duitsers geen van allen fanatieke nazi-volgelingen te zijn.
Zoon Wim en tweelingbroer Cor werden tijdens de grote razzia van december 1944 opgepakt en weggevoerd voor de Arbeitseinsatz. Ernstig verzwakt, maar nog in leven keerden zij half 1945 terug in Middelharnis.
Zoon Arend had al eerder besloten om onder te duiken en heeft een groot deel van de bezettingsjaren doorgebracht op een boerderij in het Gelderse Eefde. Ook hij, ondanks het angstig isolement waarin hij leefde, heeft de oorlog overleefd. Hoe triest dat Leendert, die zich juist aan de andere kant van de wereld bevond, de bevrijding nooit zelf heeft mogen meemaken….